U osmanskom i austrougarskom periodu školovanje na širem području Borogova i Gornje Spreče se odvijalo kroz osnovne škole, mektebe i medrese.

Zna se za postojanje mejtefa u Borogovu od najstarijih vremena, koji je bio u kategoriji sibijan mekteba i u kojem se sticala osnovna vjerska pouka. Pred II svjetski rat hodža u mjetefu u Borogovu bio je Muharem Zulić iz Međaša. U Šeheru kao centru vacetinskog područja u jednom periodu postojala je mektebi-ibtidaija. Poznato je su u Šeheru pred Mehmed ef. Brezićem  u ibtidaiji učili Džemal Đemo Tosunbegović, Mahmut Omerbegović i drugi.

Najbliža  medresa bila je čuvena Podrinjska medresa u Zvorniku, zna se da su tu medresu pohađali Edhem i Hašim Omerbegović, ali je iz materijalnih razloga nisu završili. Još prije, medresu u Zvorniku najvjerovatnije je završio Tosunbeg, koji je prema porodičnom predanju jedno vrijeme obavljao dužnost imama (hodže) u Lugu (D.Rainci).

Stariji stanovnici Borogova navode da je Adem Tosunbegović za vrijeme kraljevine bio pretplatnik novina, što je bila velika rijetkost..

Na području području Gornje Spreče u sastavu tadašnjeg Vlaseničkog sreza prva škola izgrađena je u Šeheru, u septembru 1926. godine, Obuhvatala je školsko područje od Matkovca do Gojčina i Zeline. Zabilježeno je da je kasnije učitelj bio Jakov Petković (1928-29). U ovom periodu škola je radila kao četvororazredna. Zna se da su ovu školu pohađali Džemal Tosunbegović, Mahmut i Mustafa Omerbegović, mada nema pouzdanih podataka o tome.

Po završetku II svjetskog rata nastava je obnovljena 1945. godine u mektebu (mejtefu) u Šeheru, a prvi poslijeratni učitelj bio je Hasan Džindo iz Tuzle. Školske 1945/46. godine  u  I i II razred upisano je 136 učenika, 106 muških i 30 ženskih.  Nakon obnove školske zgrade 1946/47 škola se vraća tamo, učitelji su Milovan Ratković i Natalija Mihajlović.

Značajnije pohađanje osnovne škole je počelo poslije Drugog svjetskog rata, u prvim generacijma škole u Šeheru bili su: Safet i Šemso Omerbegović, Abdulah Tosunbegović i dr. Prvi iz Borogova koji su u to vrijeme otišli na dalje školovanje bili su Jusuf (Himzo) Omerbegović (1930-2017) i Meho (Adem) Tosunbegović (1932-2010). Jusuf Omerbegović je sa Ahmetom Spahićem pohađao Behrambegovu medresu u Tuzli (do njenog ukidanja), a Meho Tosunbegović se obrazovao za službu u miliciji.

U cijelom poslijeratnom periodu, sve do kraja šezdesetih godine povremeno su pokretani kursevi za opismenjavanje odraslih, kao i onih koji iz raznih razloga nisu pohađali redovno školovanje. Poznato je da je ove kurseve vodio i Džemal (Adem) Tosunbegović (1925-1960) iz Odžaka, koji se obrazovao kroz početno školovanje u Šeheru, i nastavio za vrijeme boravka u Njemačkoj u toku rata, tako da je od organa novonastale države dobio u to vrijeme izuzetno cijenjene majstorske diplome dunđera-tišlera i krojača (šnajdera).

Zanimljivo je da se škola u Šeheru nakon II svjetskog rata i obnove rada škole, negdje polovinim pedesetih počela  zvati školom u Osmacima, iako se lokalitet na kome je izgrađena škola nalazio na području opštine Vacetina, odnosno naselja Šeher. Zabilježeno je da je službeni naziv u školskoj 1952/53. godini bio Narodna osnovna škola Šeher, srez Zvornički. U tom periodu otvaraju se područne škole u Gojčinu (1950.god.) i Matkovcu (1958. god.), a šezdesetih godina i u Borogovu (kod zaseoka  Kapuri, u prostorijama objekta čitaonice). Tih godina škola je u sastavu osmorazredne škole u Memićima, da bi 1966. godine bila osnovana kao zasebna škola, pod nazivom: Osnovna škola “Svetozar Vuković Zarko” Osmaci. U skladu sa tadašnjim običajima, ženska djeca iz muslimanskih porodica su u znatno manjem broju pohađala školu, šte se značajnije počelo mijenjati tek osamdesetih godina.

Početkom sedamdesetih godina prvi Borogovci završavaju srednje škole  i zanate, ili se kroz rad osposobljavaju za zanatska i uslužna zanimanja. Krajem sedamdesetih počinju završavati i  fakultete.

Krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih godina prvi Borogovci završavaju srednje škole (Zijad Tosunbegović, kasnije Dževad Tosunbegović, Asif Omerbegović, Mirhat Tosunbegović, Himzo Omerbegović, Mujo Tosunbegović, Zuhdija Alikadić i dr ) i škole za zanatska zanimanja (Izet i Sead Tosunbegović, Ibrahim Omerbegović, kasnije i Sead Omerbegović, Mehmed, Hariz, Fuad i Nijaz Tosunbegović, Enes, Džemajil, Đemo, Nezir, Mevludin, Mirzet, Smajl M. i Sabit Omerbegović i dr.) ili se kroz rad osposobljavaju za zanatska, radnička i uslužna zanimanja (Muhamed i Husein Tosunbegović, Halid Omerbegović, Sulejmen i Himzo E. Omerbegović, Lutvo, Mehmed, Muhamed i Ismet Alibegović, Rizo i Hazim Tosunbegović, Kerim, Smail i Džemail Alikadić, Nusret, Reif, Bahrija, Sadik, Zahir i Nail Omerbegović, Husein, Hasan, Nedžad, Hazim Alibegović i dr.).

Krajem sedamdesetih počinju završavati i fakultete i više škole (Dževad Tosunbegović, Sead Omerbegović, Zijad Tosunbegović), a osamdesetih godina i Himzo Omerbegović, Zuhdija Alikadić i drugi…

(Iz knjige: Dž.T. “Odžaci pod Borogovom” – Šeherdžik br 6, Kalesija 2019.g.)

Izvor: gornjaspreča-kalesija.com